Maandelijks schrijft Foppe Weijer een column voor Vught Nieuws met deze keer Stralend wie je bent
Aan het begin van de straat zag ik hem fietsen. Hij zat rechtop, maakte zich groter dan hij ooit geweest was en lachte. ‘Het is gelukt, ik ben geslaagd,’ schreeuwde hij, voordat zijn fiets vlak voor de mijne tot stilstand kwam. ‘Tjee, van harte gefeliciteerd,’ zei ik en keek hem blij aan, ‘ik had er eerlijk gezegd ook niet aan getwijfeld, je stond er al goed voor.’ ‘Weet ik, maar je weet het pas zeker als dat telefoontje is geweest,’ bulderde hij en sloeg op zijn stuur. Eerlijk gezegd was ik deze uitbundigheid van mijn buurjongen niet zo gewend. Het maakte hem groter en meer zichtbaar dan hij die jaren daarvoor was geweest. ‘Ik kom zeker een pilsje drinken,’ riep ik hem na, terwijl hij zijn fiets op het achterwiel trok en jolend zijn weg naar huis vervolgde. Wat kan een mens in no-time veranderen van een jongen die onzichtbaar door het leven gaat tot een uitbundig stralende zelfverzekerde jongeman.
De afgelopen maand zag ik in alle straten van Vught een rood, wit, blauwe vlag hangen. Met aan het uiteinde van de vlaggenstok een trendy rugzak of een stel schriften. Voor de een zal er een periode van spanning voorafgegaan zijn, voor een ander was het voor het examen al een uitgemaakte zaak. Bij mij was het, vele jaren geleden, een zaak waar een krachtig rekenmachientje aan te pas moest komen. Vandaar dat ik op de dag dat de school mij zou bellen het liefst onzichtbaar had willen worden. Al vroeg op de dag vluchtte ik het huis uit en ging met mijn camouflage kleding tussen de groene beplanting aan de waterkant zitten. Mijn hengel stak als een rietstengel over het water, zo werd ik niet gezien. Rond elf uur besloop ik voorzichtig ons huis en probeerde aan het gezicht van mijn moeder af te lezen of ze al gebeld hadden.
Eigenlijk was dat mijn methode van overleven geweest op de middelbare school. Zo onopvallend mogelijk meedoen met de andere leerlingen en met geringe inspanning toch mijn diploma halen. Trots was ik toen het positieve telefoontje kwam. Ik liep rechtop het huis uit, deed mijn lichaam nog langer lijken dan het al was en ging op weg naar mijn vrienden voor een geweldig feest.
Vrolijk lachend vervolgde ik mijn weg naar de moestuin. Ook de vruchten aan de moestuinplanten en het onkruid in mijn tuin probeert onzichtbaar te leven, bedacht ik me. De meeste planten maken hun vruchten groen en het onkruid groeit zó dicht tegen de planten dat ik ze pas opmerk als ze met een groeispurt ineens overal boven uitgroeien. ‘Jouw pepers doen het goed,’ had mijn moestuinbuurman een tijdje geleden tegen me gezegd, ‘ze zitten vol vruchten.’ Ik had hem met wazige ogen aangekeken. Natuurlijk had ik mijn plantjes zien groeien, maar de vruchten waren me niet opgevallen. ‘Ja, ze groeien goed,’ stamelde ik en nam me voor om straks eens beter te kijken. De peperplanten bleken vol vruchten te zitten, vruchten die verhuld waren in een zuiver groene kleur, zo heldergroen als de stengels en bladeren van de plant zelf. En ineens, gisteren, straalde een van de pepers in zijn rode jas. Hij had zich onderscheiden van de rest. Hij bulderde en maakte van de plant een feestje.
Wat heerlijk dat alles kan veranderen en tevoorschijn komt, waardoor je stralend durft te zijn wie je bent.
Proficiat aan alle geslaagden.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
