Op het buitenterrein van Nationaal Monument Kamp Vught was zaterdagmiddag een drukbezochte dodenherdenking. Onder andere auteurs Annejet van der Zijl en Femmetje de Wind hielden een toespraak.
Tijdens de dodenherdenking verwees directeur Jeroen van den Eijnde naar de huidige situatie, waarin partijen vaak tegenover elkaar staan. “Het vraagt oefening en inspanning om op het juiste moment heel bewust de tijd te beleven en deze niet als zand door je vingers te laten glijden. Soms kan één seconde ertoe doen. Maar gelukkig hebben we meestal meer tijd tot onze beschikking. Tijd om na te denken. Zoals nu, hier vanmiddag. Daarom zetten we de tijd even stil. En wil ik u vragen deze seconden, minuten, te gebruiken om na te denken over hoe ‘tegenover elkaar staan’, weer ‘naast elkaar staan’ kan worden.”
Annejet van der Zijl vertelde over haar boek Sonny Boy, de zoon van twee verzetsmensen. Zijn ouders zaten in Kamp Vught gevangen en overleefden de oorlog niet. Het boek is inmiddels verfilmd en zal als theaterproductie in juni ook in Nationaal Monument Kamp Vught te zien zijn.
Schrijfster Femmetje de Wind zou in gesprek gaan met oud-gevangene Elly Vleeschhouwer-Blocq. Deze was echter ziek en kon niet komen. Daarom vertelde De Wind over het boek ‘Hij noemde me Elly’ dat ze over het leven van Elly Vleeschouwer schreef. De Joodse Elly overleefde acht kampen dankzij haar werk voor het Philips-Kommando. Het eerste kampt waar de Joodse Elly terecht kwam, was Kamp Vught. De Wind: “Elly weet nog goed hoe het er hier uitzag toen ze aankwamen: ‘Er was helemaal niet op ons gerekend. Er waren barakken en stapelbedden, maar er zat nog geen glas voor de ramen en er waren geen matrassen, laat staan dekens of kussens. En het was januari en ijskoud.’”
Tot voor kort had Elly altijd gezwegen over haar familiegeschiedenis, maar met de toenemende onrust en antisemitisme heeft ze besloten haar verhaal alsnog te vertellen. “In de oorlog was ik nooit echt bang, maar nu ben ik dat wel”, tekent De Wind op namens Elly. “En juist daarom is Elly’s verhaal zo relevant. Want laten we hopen dat dit niet de jaren dertig zijn en laten we alert blijven op antisemitisme en alles wat daarop lijkt, uitsluiting, discriminatie, racisme, zodat het tenminste niet allemaal voor niets is gebeurd.”
De herdenking werd opgeluisterd met twee liedjes van Stephanie Struijk en een voordracht van woordkunstenaar Joshua Snijders. Na twee minuten stilte volgde de kranslegging. Hierna mochten alle aanwezigen een fotobordje plaatsen in een speciaal vak en eventueel bloemen leggen op de asputten.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
